επικήδειος...

Αποχαιρετιστήριο στον αδελφό και φίλο μας Δημήτρη Προσίλη που
μας έφυγε ξαφνικά προχθές, 31 Μαρτίου, στα 24 του χρόνια.

Ο Θεός Πατέρας θέλησε ο άνθρωπος να φθάνει σε γηρατειά. Τότε έχει τις φυσικές ιδιότητες ώστε να προετοιμαστεί για το πιο μυστήριο και οδυνηρό γεγονός, τον θάνατο. Στα γηρατειά ο άνθρωπος έμπειρος από τα λάθη μιας ζωής, απαλλαγμένος από την επιπολαιότητα και τις ορμές της νιότης συνειδητοποιεί τη πορεία του, μετανοιώνει για τα σφάλματά του, "συζητεί" με το θάνατο, κάποτε τον αποδέχεται και συχνά τον αναμένει ή και τον επιθυμεί. Άλλωστε η λέξη "γήρας" ετυμολογικά σημαίνει αγαπώ τη γη, επιθυμώ τη γη, θέλω να επιστρέψω σ΄ αυτήν...
Τι γίνεται όμως όταν εχουμε μπροστά μας έναν βίαιο αιφνίδιο θάνατο; Τί γίνεται όταν πρόωρα και άδικα χάνουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο; Είναι θέλημα Θεού; Θέλει ο Θεός να σκορπίσει τόσο πόνο στα παιδιά του; Όχι. Ο βίαιος και αιφνίδιος θάνατος δεν είναι έργο του Θεού...
Ο Θεός δημιουργός έθεσε σοφούς νόμους για να λειτουργεί ο Κόσμος Του, φυσικούς νομους που κυριαρχούν σ' όλο το σύμπαν και πνευματικούς νόμους για τον άυλο και πνευματικό χώρο. Πρώτος αυτός, ο ίδιος ο Θεός σέβεται και τηρεί αυτούς τους νόμους. Δεν του αρέσουν τα θαύματα... Λυπάται όταν τον αναγκάζουμε να τα κάνει...
Κάθε φορά που παραβιάζεται νόμος υπάρχουν συνέπειες. Για παράδειγμα ξέρουμε από τη φυσική ότι η φυγόκεντρος δύναμη σε ένα αντικείμενο που μπαίνει σε κύκλο είναι ανάλογη της ταχύτητάς του. Αυτό σημαίνει ότι όταν ένα αυτοκίνητο μπει στην απότομη στροφή με υπεβολική ταχύτητα θα εκτραπεί. Είναι φυσικός νόμος...
Επίσης ξέρουμε από την ζωή μας στη κοινωνία ότι όταν η καρδιά του ανθρώπου είναι γεμάτη μιζέρια, ζήλια και ιδιοτέλεια τότε γίνεται ανεπιθύμητος στους συνανθρώπους του και κάποια στιγμή θα μείνει μόνος του. Είναι πνευματικός νόμος...
Νόμοι και οι δύο αναπότρεπτοι. Κάθε ανατροπή τους μάχεται την ελευθερία και το αυτεξούσιο της ανθρώπινης ύπαρξης...
Άλλωστε τι θα μπορούσε να κάνει ο Θεός σ΄ αυτό τον αιματηρό "πόλεμο" της ασφάλτου... Να άδειαζε ίσως τον Ουρανό από τους Αγγέλους και να τους έστελνε στους δρόμους και τις λεωφόρους να φυλάνε τ' αυτοκίνητα και τις μηχανές... Τότε όμως θα μιλούσαμε για κάποιον άλλον κόσμο, κάποιο άλλο είδος ανθρώπων, κάποιον άλλον Θεό...
Σημασία έχει τί κάνει ο Χριστός μετά από εκείνη τη στιγμή... Εκείνη τη φοβερή στιγμή του βίαιου και αιφνίδιου θανάτου... Εκείνη τη στιγμή που η ψυχή περνά το χειρότερο υπαρξιακό πόνο, τον ξαφνικό χωρισμό της από το σώμα...
Ο Χριστός που σε λίγες μέρες θα τον δούμε να χύνει το αίμα του στο Σταυρό, για όλους μας και τον καθένα χωριστά... Βλέπει την οδύνη της ψυχής και την συμπονά... Την συμπονά όσο εμείς δε μπορούμε να φανταστούμε...
Αυτός πόνεσε περισσότερο απ' όλους μας για τον Δημήτρη... Η συμπάθειά Του γι' αυτόν δεν εχει σύγκριση... Αυτός θα φροντίσει την ψυχή του στον ωκεανό του ελέους και της αγάπης Του... θα τον έχει στη παρηγοριά της αλήθειας... σ΄ έναν μακρύ και ανώδυνο ύπνο... να περιμένει την κοινή Ανάσταση...
Τότε, στη μεγάλη Κρίση, ο Δημήτρης θα αποθέσει στα πόδια του Χριστού τον πρόωρο αυτόν θάνατο... την τραγική αυτή περιπέτεια της ψυχής του... τον αγιάτρευτο πόνο της μάνας... του πατέρα... της αδελφής του... την καλή του και ευγενική καρδιά... και ο Κύριος θα έχει λόγους να τον συμπεριλάβει στους εκλεκτούς του...
Αγαπητό μας παιδί, αγαπητέ μας αδελφέ, αγαπητέ μας φίλε Δημήτριε...
Είναι πολύ νωρίς που σε αποχαιρετάμε, είναι παράκαιρο, είναι παράλογο...
Εσύ βέβαια τώρα χαίρεσαι το φως της αλήθειας, σου λυθήκαν όλες εκείνες οι απορίες σου... τα βλέπεις πια όλα ξεκάθαρα...
Εμείς εδώ, βλέποντας μέσα από θολό μεταλικό καθρέφτη κατά τον απόστολο Παύλο, θα ευχόμαστε μέχρι του τέλους μας για σένα, για την μακαρία σου ανάπαυση...

Καλό σου ταξίδι... Καλή σου Ανάσταση...

...και σ' όλα τα παιδιά που χάθηκαν στο "πόλεμο" αυτό της ασφάλτου.